Spontaniczne śniadanie o północy!

Nikt nie mówi że u nas jest normalnie.

Sobota, północ, każdy w swoim pokoju próbuje zasnąć, jednak wszystkim przeszkadza księżyc w pełni zaglądający przez okna. Wymieniamy komunikaty o bezsenności w srebrnej ciszy domu, od drzwi do drzwi.

Rzucam hasło - "oglądamy film".

Karolina na to - "jestem głodna".

Kaśka - "mam placek z galaretką i borówkami w lodówce".

Siedzimy wszyscy w łóżku, zaopatrzeni, i zaczynamy seans który planowałem już dawno, jak czytałem książkę Trumana Capote pt: "Śniadanie u Tiffany'ego"

Poznałem go "Z zimną krwią" do której przykuwa narracyjnym zapisem faktów ponoć spisanym z zapamiętanych rozmów, również telefonicznych.

Najczęściej jednak w różnych rozmowach i tekstach przewija się jego książka "Śniadanie..." wypada znać, no i Audrey Hepburn ona też był impulsem...

Najpierw książka potem film.

Książka od pierwszych stron wydaje się łatwa i prosta, jednak mimo to, okazuje się nieprzewidywalna. To zawsze jest zaletą,  kiedy autor wykręca za ucho, wskazując "inny kierunek głupcze". Gdzieś w tle pojawiają się skojarzenia z "Wielkim Gatsby'm",  no bo samotny pisarz, w nowym miejscu, innym środowisku, wchodzi w czyjeś życie jakby mimo woli ,nie specjalnie zabiegając o to i świadomie staje się jedną z najważniejszych postaci w tej historii.

Pojawia się nieszczęśliwa miłość i śmierć, wielka przyjaźń i zobowiązania.

Ale najfajniej jest odnajdywać zbieżność charakteru postaci z książki, z postaciami które istniały naprawdę, lub pojawiały się na kartach innych książek. Impulsem na takie spojrzenie był tekst Anki o archetypach postaci ze snu i jawy, książki, filmu i historii.

Jakoś tak, w tym samym czasie czytałem "Śniadanie u Tiffany'ego", z przerwami na Buber-Neumann o Milenie w obozie. I te postaci odnajdywałem u Capote. Holly Golightly ekscentryczna uwodzicielka trzymająca facetów na postronku, a jednak na dystans. Spoufalająca się z kim chce, ale wyznaczająca  nieprzekraczalną granicę intymności. Słodka naiwność przebiegunowana racjonalnym wyrachowaniem. Jana Cerna która spędziła "Trzy sezony w piekle", to prawdziwa postać,  podobna do Holly, natychmiast przychodzi mi na myśl ze swoim mieszkaniowym bałaganem i atrakcyjnością Karoliny Gruszki. Tylko głupie komentarze na portalach filmowych sprowadzają Holly do roli prostytutki, co świadczy tylko o tym, że nie czytali książki, a swoją powierzchowną wiedzę opierają tylko na ekranizacji.

Do głowy mi nie przyszło tak spłycić postać Holly. Jana Prawdziwa, miała podobnie skomplikowany  życiorys, ale nie mam prawa uzurpować sobie pierwszeństwa jej oceny. Trudny charakter skomplikował jej życie, a może to błędy wychowawcze miały na to wpływ. Milena mama, uzależniona od morfiny, a mała Jana mimowolna  konspiratorka nie miała normalnego dzieciństwa, więc jak mogła mieć normalne życie.

Nawet bliska mi  postać Mileny, emancypantki wypuszczonej spod skrzydeł Minerwy miała zagrania jak Holly z klatką na ptaki (o wartości kilku wyjść do toalety po 50$) ofiarowaną Fredowi. Ukradła i zastawiła biżuterię rodziców, by spłacić długi E.Pollaka a za resztę wystroić się  na złość swojemu partnerowi który jej nie doceniał. Zrobiła oszałamiające wrażenie na jego znajomych którzy nie znali jeszcze Mileny, a Pollak dostał w twarz w obecności kolegów, za zgrywanie zdziwionego idioty. Zarzucano jej amoralność, podczas kiedy ona nastawiona była bardziej refleksyjnie i moralnie przez co była egzaltowana i nigdy nie śmieszna, w przeciwieństwie do pozostałych koleżanek ze szkoły określanych "bachantkami" nie traktowanymi zbyt poważnie.

Fred szanował Holly bo znał ją lepiej niż nie jeden sponsor wieczorowy. Łatwo jej przykleić moralizatorską etykietę dziwki choć ona nawet nie bardzo mogła sobie przypomnieć z kim spała i nie dlatego że było ich wielu, wręcz przeciwnie. Nie dziwię się że Fred się zakochał. Zdziwiło mnie tylko zakończenie filmu mijające się z książką, typowym amerykańskim happy and’em.