Dagerotyp w Jacka zbiorach.

 Mam szczęście do kobiet. Dawno temu, szukałem kobiety i znalazłem Hady Lamarr.  

  Tym razem, w zalewie internetowych fotografii aukcyjnych, moją uwagę przykuł wizerunek  kobiety o jasnej twarzy, doskonale uczesanych włosach i dalekim spojrzeniu.  Wydaje się, że w swoim skupieniu niczego nie wyraża,  może próbuje coś ukryć przed wzrokiem fotografa albo skupia się by nie prowokować jego trudnych pytań. Być może, po drugiej stronie atelier, stoi jej ojciec albo mąż, chcący utrwalić jeszcze młode oblicze.  Niecodzienna sytuacja pewnie ją stresuje. W jej postawie nie ma swobody. Wyraźnie widać napięcie na ściągniętej twarzy, które potwierdzają zaciśnięte dłonie na fałdach grubej sukni. Chyba nie chciała tego zdjęcia. Stoi w skupieniu czekając aż to wszystko się skończy i wróci do domu do swoich obowiązków. Jest posłuszna woli mężczyzny ale najbezpieczniej czuje się w domowej, oswojonej przestrzeni.  

W pierwszej połowie XIX w. takie fotografie stawały się coraz bardziej popularne dzieki wynalazkowi Daguerre'a (do spółki Niepce'm) przy nieprzewidzianym udziale żony Daguerre'a która rozbiła butelkę z chemikaliami znajdującą się  szafie z naświetloną blaszką).

Wanda Mossakowska, w swoim katalogu zatytułowanym "Dagerotypy w polskich zbiorach" Ossolineum, PAN 1989, bardzo dokładnie opisuje proces wykonywania dagerotypu . Od przygotowania miedzianej blaszki przez jej naświetlenie w aparacie camera obscura, aż po wywołanie w oparach rtęci.  Z uwagi na bardzo delikatną powierzchnię dagerotypu, oprawiano go w złocone, ozdobne ramki ze szkłem oraz oryginalnym zamknięciem wykończonym skórą i aksamitem. Dzięki takiemu zabezpieczeniu przetrwały do naszych czasów niezmienione od stu osiemdziesięciu lat. 

Mam nadzieję, że moja kolekcja powoli będzie się powiększać.